محبت خداوند به بندگان

• محبت خداوند به بندگان

نوعی ارتباط میان محبت بندگان نسبت به پروردگار خویش با محبت خداوند به آنان وجود دارد.

محبت پرودگار پاداشی است که خداوند در قرآن به خواص بندگان خویش بشارت می‌دهد؛ همانند مجاهدان که سر و جان را فدای او می‌کنند، و محسنین، توابین، مطهّرین، مُقسِطین، صابرین و متوکلین که در قرآن کریم محبوب پروردگار قرار گرفته‌اند.

قرآن و روایات اهل بیت در بردارنده آیات و روایاتی است که حکایت از محبت و دوستی خاص پروردگار نسبت به برخی از بندگان دارد. این محبت، آثار ویژه ای را در بر دارد که فقط شامل افرادی خاص می‌گردد. البته رحمت و محبت عمومی خداوند در قالب انواع مواهب دنیوی و احکام شرعی شامل همگان می‌شود.

خداوند در قرآن، دوستی خویش را به صراحت نسبت به مجاهدان، نیکوکاران، بسیار توبه کنندگان، پرهیزگاران، عدالت پیشگان، صابران، پاکان و مطهران و توکّل و اعتمادکنندگان به پروردگار، اعلام می‌دارد. (1)

در میان سخنان خداوند به داود پیامبر علیه‌السلام آمده است:

«ای داود، به بندگان زمینی من بگو: من دوست کسی هستم که دوستم بدارد و هم نشین کسی هستم که با من هم نشینی کند و همدم کسی هستم که با یاد و نام من اُنس گیرد و همراه کسی هستم که با من همراه شود، کسی را برمی­گزینم که مرا برگزیند و فرمانبردار کسی هستم که فرمانبردار من باشد. هر کس مرا قلباً دوست بدارد و من بدان یقین حاصل کنم او را با خود بپذیرم (و چنان دوستش بدارم) که هیچ یک از بندگانم بر او پیشی نگیرد. هر کس به راستی مرا بجوید، بیابد و هر کس جز مرا بجوید، مرا نیابد. پس ای زمینیان! رها کنید آن فریب‌ها و اباطیل دنیا را به کرامت و مصاحبت و هم نشینی و همدمی با من بشتابید و به من خو گیرید تا به شما خو گیرم و به دوست داشتن شما بشتابم». (2)

بنابراین دوستی و محبت میان خدا و بندگانش یک محبت دو سویه است. تنها انسان نیست که از مناجات با پروردگارش لذت می‌برد و در حسرت دیدار او می‌سوزد، بلکه خداوند نیز ندای محبت آمیز بندگانش را دوست دارد و به گفت و گو و مجالست خالصانه با آنان عشق می‌ورزد.

————-

1- به ترتیب ر. ک: صف، 4؛ بقره، آیه 195 و 222؛ آل عمران، آیه 76، 146 و 159؛ مائده، 2 و توبه، 108.

2- مسکّن الفوائد، ص 27.