- ساده زيستى
ساده زیستی حاکمان و کارگزاران موجب آرامش و اعتماد امت اسلامی به رهبران می‌شود. امام على عليه‌السلام؛ که نمونه زهد و ساده‌زیستی است در نامهاى به عثمان بن حنيف انصارى، والى بصره كه در مهمانىاى شركت كرده بود كه نيازمندان و تنگدستان در آن مهمانى جايى نداشتند، در تبیین ساده‌زیستی مسئولان حکومتی چنین مىنويسند:
«گمان نمىكردم این مهمانى را بپذيرى … آگاه باش! امام شما از دنياى خود به دو جامه فرسوده، و دو قرص نان رضايت داده است، بدانيد كه شما توانايى چنين كارى را نداريد امّا با پرهيزكارى و تلاش فراوان و پاكدامنى و راستى، مرا يارى دهيد. پس سوگند به خدا! من از دنياى شما طلا و نقرهاى نيندوخته، و از غنيمتهاى آن چيزى ذخيره نكردهام، بر دو جامه كهنهام جامهاى نيفزودم…. من اگر مىخواستم، مىتوانستم از عسل پاك، و از مغز گندم، و بافتههاى ابريشم، براى خود غذا و لباس فراهم آورم، امّا هيهات كه هواى نفس بر من چيره گردد، و حرص و طمع مرا وا دارد كه طعام‌هاى لذيذ برگزينم، در حالى كه در «حجاز» يا «يمامه» كسى باشد كه به قرص نانى نرسد، و يا هرگز شكمى سير نخورد، يا من سير بخوابم و پيرامونم شكمهايى كه از گرسنگى به پشت چسبيده، و جگرهاى سوخته وجود داشته باشد،….
آيا به همين رضايت دهم كه مرا امير المؤمنين عليه‌السلام خوانند و در تلخىهاى روزگار با مردم شريك نباشم؟ و در سختىهاى زندگى الگوى آنان نگردم؟!» (1)
رفاه‌زدگی گاهی به رویارویی با خدا و اولیاء خدا می‌انجامد و زمینه طغیان فکری و اخلاقی را در انسان فراهم می‌کند.
بی‌خبری از احوال نیازمندان و مستی مادی، باعث سختی در آخرت است. چرا که وقتی انسان غرق در مادیات شد، دچار شخصیت کاذب می‌شود و به دیگران فخر می‌فروشد و ممکن است به حرام‌خواری مبتلا گردد.
——–
1- نهج البلاغه، نامه 45.
